محمدحسین فرزند عنایت الله در اوایل سدۀ دهم هجری / اوایل سدۀ شانزدهم میلادی در تبریز دیده به جهان گشود و از کودکی به فراگرفتن خط نستعلیق علاقه مند شد و از محضر استادانی چون مالک دیلمی و احمد الحسینی مشهدی بهره مند شد.
او پل ارتباطی میان خوشنویسان بزرگ پیش از خود از جمله میرعلی الکاتب و خوشنویسان بزرگ اواسط دورۀ صفوی همچون میرعماد و علی رضا عباسی بشمار می رود.
از محمدحسین آثار اندکی به جای مانده است. در شناسایی آثار وی باید متوجه بود که همزمان و پس از وی، چندین محمدحسین دیگر نیز در خوشنویسی شهرت داشته اند که ممکن است به جهت شباهت نام، آثارشان با یکدیگر اشتباه شود. اعتبار عمدۀ محمدحسین تبریزی به پرورش شاگردانی همچون میرعماد، علی رضا عباسی و محمدرضا تبریزی است که از ستارگان درخشان عرصۀ خط و خوشنویسی اند.
محمدحسین عاقبت در سال ۹۸۵ ق. چشم از جهان فروبست.