علی رضای تبریزی را چنانکه باید نمی شناسیم. وی در اواسط سدۀ دهم هجری/ اواسط قرن شانزدهم میلادی در تبریز چشم به جهان گشود و در جوانی از زادگاه خود به قزوین مهاجرت کرد. علی رضا اصول دو خط ثلث و نستعلیق را نزد علاءالدین تبریزی و محمدحسین تبریزی فرامی گیرد و در هر دو قلم از استادان چیره دست دورۀ خود می گردد. وی از طریق فرهاد خان قرامانلو از سال 1001 ق/ 1592 م به دربار شاه عباس (996/ 1558 م - 1038/ 1628 م) راه می یابد و از این پس از نسبت «عباسی» در رقم هایش بهره مند می گردد.
علی رضا در خط ثلث، کتیبه های بسیاری را بویژه در اصفهان و مشهد از خود به یادگار گذاشته است. در خط نستعلیق نیز برخلاف خوشنویسان همزمانش، به کتابت و نسخه نویسی علاقۀ چندانی نشان نمی داده چرا که با موقعیت مناسبی که دربار صفوی داشته، از رفاهی نسبی برخوردار بوده است و در نستعلیق حتی قطعه های آثارش در مرقعات نیز کمیاب و اندک اند.
وی دو فرزند به نامهای بدیع الزمان و محمدرضا داشت که راه پدر را ادامه دادند. آخرین قطعۀ تاریخ داروی به سال 1031 ق./ 1621 م مربوط است اما به گمان بسیار تا سال 1038 ق./ 1621 در قید حیات بوده است.