زین العابدین اصفهانی یکی از قلّه های خوشنویسی خط نسخ ایرانی است. به گمان بسیار وی حدود سال 1187 ق. / 1773 در اصفهان دیده به جهان گشود. مشق عملی را نزد آقا محمود آغاز کرده و به یقین برای تکمیل هنر خود از آثار استادان پیش از خودش خصوصاً احمد نی ریزی و معاصر با خود همچون عبدالله عاشور و عبدالعلی خراسانی بسیار بهره مند گشته است. وی در دورۀ فتحعلی شاه به دربار قاجار راه می یابد و در رقم هایش از نسبت «سلطانی» سود می جوید و اندک اندک خطۀ خطّ نسخ را از آنِ خود می کند. در دورۀ بعد، ناصرالدین شاه به وی لقب «اشرف الکتّاب» می دهد.
در بسیاری منابع از جمله خطوط بازمانده اش به سنین بیش از یکصد سالگی برمی خوریم که این عمر دراز سبب آفرینش آثار فراوان و بسیار ارزشمند گردیده است. عاقبت زین العابدین در بهمن ماه 1296 ق./ 1879 در زادگاه خود دیده از جهان فرو بست.
از آنجا که همزمان با دورۀ حیات زین العابدین، صنعت چاپ به ایران وارد می شود و اندک اندک جای نسخه های دستنویس را می گیرد، زین العابدین، را می توان بزرگترین و آخرین استاد نسخ ایرانی دو سدۀ اخیر به شمار آورد.