شاه محمود ملقّب به «زرّین قلم» حدود سال ۹۰۰ ق. در نیشابور دیده به جهان گشود و اصول خوشنویسی را نزد دایی خود، عبدی نیشابوری و سپس سلطان محمد خندان آموخت.
اگر چه نخستین آثار تاریخ دار وی به سال ۹۲۳ ق. و دورۀ شاه اسماعیل اول مربوط است اما به گمان بسیار در جوانی وارد دربار شاه تهماسب صفوی (۹۳۰-۹۸۴ ق.) گردیده است. وی پس از مدتی که در تبریز به سر می برده، در سالهای نزدیک به زمانی که پایتخت از تبریز به قزوین منتقل می شد وی به مشهد رخت می کشد و تا پایان عمر در آنجا به کتابت نستعلیق سرگرم می شود.
وی شاگردان فراوانی نیز تربیت کرده است از جمله: سلیم نیشابوری، حاج محمد تبریزی، محمد حسین باخرزی، سلطان محمود تربتی و قطب الدین یزدی.
شاه محمود در فاصلۀ سالهای ۹۲۳ ق. تا ۹۸۲ ق. که بالغ بر شصت سال است، نسخه های خطی فراوانی به ویژه چهل حدیث های بسیاری را کتابت کرده است. از مهمترین اثار وی کتابت نخستین قرآن به خط نستعلیق است که اکنون در موزۀ توپ قاپی استانبول نگهداری می شود و همچنین خمسۀ طهماسبی در موزۀ بریتانیا.
آخرین اثر تاریخ دار وی که در۹۸۲ ق. تحریر شده می رساند که وی تا این سال در مشهد می زیسته است. تذکره نویسان وی را درویش صفت خوانده و سروده هایی را نیز از وی نقل کرده اند.