محمدرضا کلهر فرزند محمدرحیم در سال ۱۲۴۵ ق. در کرمانشاه دیده به جهان گشود. وی از نوجوانی در تیر اندازی و سوارکاری مهارت یافت و همزمان، در کلاس میرزا محمد خوانساری شرکت کرد و به زودی از استاد فراتر رفت و افزون بر نستعلیق، شکسته را نیز استادانه می نوشت. کلهر بجز کتابت با مرکب صمغی، کتاب هایی را نیز برای چاپ سنگی کتابت میکرد و ازین رو در نوشتن با مرکب غلیظ و نامرغوب چاپ، به شیوه ای خاص دست یافت که مقبول بسیاری گردید. کلهر برخی از کتاب ها همچون «فیض الدموع» را دوبار نگاشته است، یک بار برای چاپ و یک بار هم با مرکب صمغی.
وی کتاب ها و نشریات بسیاری را برای چاپ سنگی نگاشت و در کنار آنها سیاه مشق هایی نیز از وی باقی است که با آثار معاصرانش همچون: میرحسین و غلام رضا تفاوت بسیار دارد و به نظر در آنها فقط تمرین و تکراری صورت گرفته تا دستش گرم شده و به کتابت بپردازد.
کلهر شاگردان بسیاری تربیت کرد و همین سبب گسترش سبک و شیوۀ او تا دورۀ معاصر بوده است. شاگردانی چون: زین العابدین شریف قزوینی، سید مرتضی نجم آبادی، مرتضی برغانی، سید محمود صدرالکتّاب، محمدرضا صفا، نصرالله حکاک، سید محمود صدرالمعالی.
کلهر در سال ۱۳۱۰ ق. در تهران درگذشت و در گورستانی که در محلۀ حسن آباد تهران واقع بود، به خاک سپرده شد.