غلامرضا اصفهانی در سال ۱۲۴۶ ق. در تهران دیده به جهان گشود. از طفولیت به خط علاقه یافت و در جوانی توانست به حضور محمدشاه قاجار برسد و هنر خود را عرضه کند. غلامرضا پس از راه یابی به محضر سیدعلی حکاک (پدر میرحسین خوشنویس باشی) تا حدود سال ۱۲۸۴ ق. همچنان نستعلیق را به سبک مقلّدان میرعماد می نوشت.
از این سالها با ورود به عرصۀ شکستۀ نستعلیق، اندک اندک خشکیِ سبک میرعماد از خطش رخت بربست و گونه ای سبک یگانه که حاصل ترکیب استادانۀ نرمی های شکسته در نستعلیق است، در آثارش تجلی یافت. غلام رضا در این سالها آثار بسیاری را به خط شکستۀ جلی و با رقم عبدالمجید (استاد خط شکسته) نگاشته است. وی توانست از ترکیب چهار ویژگی:
۱- نستعلیق به سبک میرعماد ۲- شکسته به سبک عبدالمجید ۳- خلاقیت در ترکیبات سیاه مشق نویسی ۴- توانایی جلی نویسی که در کمتر هنرمندی جمع شده است، به قلّۀ خط نستعلیق در دورۀ قاجار دست یابد؛ دوره ای که بیشتر شاعران و هنرمندان به تقلید و تکرار دچار شده اند. در این دوره غلامرضا بیشتر تحت حمایت معیرالممالک بوده و مستقیماً با ناصرالدین شاه ارتباط نداشته است. از بهترین آثار نستعلیق جلی وی، می توان به کتیبه های مسجد سپهسالار در جنوب میدان بهارستان تهران اشاره کرد.
عاقبت غلامرضا در سال ۱۳۰۴ ق. چشم از جهان فروبست و در صفاییۀ شهر ری و نزدیک به «چشمۀ علی» به خاک سپرده شد.