محمدحسین سیفی قزوینی در سال ۱۲۴۰ ش. چشم به جهان گشود. پدرش محمد نام داشت و نسب وی از سوی مادر به سادات سیفی قزوین می رسد در نوجوانی به مشاغل گوناگونی دست زد و به شهرهای بسیاری سفر می کند تا این که در حدود بیست و چهار سالگی در تهران ساکن شد و تلاش کرد تا زندگی خود را از راه آموزش و انجام سفارشات سپری کند. محمد حسین افزون بر نستعلیق، بیشتر خطوط، خصوصاً نسخ و شکستۀ نستعلیق را نیز استادانه می نوشت و در شعر نیز طبعی روان داشت.
یکی از مهمترین وقایع زندگی وی ورود به کمیتۀ مجازات بود که عمادالکتاب پس از عضویت در آن کمیته، به نوشتن شب نامه ها می پرداخت. پس از لو رفتن این کمیته، عمادالکتاب نیز به پنج سال حبس گرفتار شد در این سالها سیاه مشق های بسیاری را کتابت کرده که غالباً حدیث نفس و زمزمه های وی با خویش بوده و در سال های اخیر در تهران منتشر شده است.
عمادالکتاب علاوه بر معلمی مظفرالدین شاه و احمدشاه قاجار و برخی از شاهزادگان، شاگردان بسیاری مانند: علی منظوری، ابراهیم بوذری، علی اکبر کاوه و حسن زّین خط را تربیت کرده است. بسیاری از استادان کنونی شاگردانِ پرورش یافتگان عمادالکتاب اند و با وی یک تا دو نسل فاصله دارند.
عمادالکتاب آثار بسیاری را کتابت کرده است که از آن میان می توان: شاهنامۀ فردوسی(امیر بهادری)، دیوان ناصرخسرو و قرآن (به خط نسخ) را نام برد. اما مهمترین اثر وی را باید طراحی و انتشار «رسم المشق» به شمار آورد که حاصل سالها تلاش وی در عرصۀ آموزش نوین خوشنویسی بوده است.
محمدحسین عاقبت در سال ۱۳۱۵ ش. درگذشت و در امامزاده عبدالله شهرری به خاک سپرده شد.