درویش عبدالمجید طالقانی بزرگترین استاد چیره دست خطّ شکسته نستعلیق است که در سال ۱۱۵۰ ق. در روستای مهرانِ طالقانِ قزوین پای به عرصۀ وجود نهاد و در آغاز جوانی جلاء وطن نموده، رهسپار دیار اصفهان شد و به کسوت فقر مشرّف گردید. در اوایل کار از روی خطوط میرزاحسن کرمانی و شفیعا به مشق پرداخت و در اندک زمانی در این قلم استاد گردید.
آثار درویش حاصل تلاش های بی وقفه پانزده سال آخر عمر وی است و با اینکه تا سال ۱۱۷۸ ق. تحت تأثیر مکتب شفیعا بود ولی از آن به بعد خود بانی مکتب متعالی و مستقلی در شکسته نویسی گردید که به نام وی شهرت یافته و اکثر شاهکارهای استاد در این سالها رقم زده شده است.
این نابغه دوران در طول عمر پربرکت و کوتاه و محنت بار خود به خط شکسته چنان تحول و تکاملی بخشید و آن را به درجه ای از تعالی رساند که تحقق این امر حتی توسط گروهی از خوشنویسان در طول یک سده نیز بعید به نظر می رسد. از آثار هنری درویش آن مایه به جای مانده که دست کمتر خوشنویسی از نظر کمّی و کیفی به این حد رسیده است. عبدالمجید شاعر نیز بود و دیوان مختصرش ددر تهران منتشر شده است وی در آغاز «خموش» و سپس «مجید» تخلص می کرده است.
از برجسته ترین شاگردان درویش می توان میرزاکوچک اصفهانی و محمدرضا اصفهانی را نام برد.
درگذشت وی در سال ۱۱۸۵ ق. در اثر ابتلا به بیماربی نوبۀ رِبع (مالاریا) در سن ۳۵ سالگی اتفاق افتاد و در تخت فولاد اصفهان به خاک سپرده شد.