درباره اسدالله شيرازى آن چنان كه شايسته اوست، اطلاعات زيادى در دست نيست. اگرچه او مرقعات گرانبهاى بسيارى براى دربار قاجار پدید آورده است، ولى برخلاف دوره تيمورى وصفوى که شرح حال مفصل تری از هنرمندان را ثبت کرده اند، شرح حال قابل توجهى از اسدالله وجود ندارد.
اولين اثر او كه تاريخ کتابت دارد به حدود سال ١٨٣٦ مربوط است و دلالت بر اين دارد كه او هنرمند دربار محمد شاه قاجار بوده، از اين رو او خود را به عنوان خوشنویس دولت «ظل الله اعظم محمد شاه» معرفى كرده است.
آخرين رقعه های باقى مانده از او مربوط است به اولين دوره حكمرانى ناصرالدين شاه و اين آثار باقى مانده شامل سیاه مشق هایی زیبا، نقل هايى از كارهاى مير عماد و تعدادى كتاب و يك قرآن كه به خط نستعليق و در سال ١٨٥١ نوشته شده است.
اهميت او در روند توسعه و گسترش خط نستعليق اين است كه او پيشگام هنرمندان بزرگى چون غلام رضا اصفهانى (م . ١٨٨٦) بود.
اسدالله تا سال ١٨٥١ در قید حیات بود و بهترين آثارش در كتابخانۀ كاخ گلستان (سلطنتی) در تهران نگهدارى مى شود و همچنین آثاری از وی در موزه ها، كتابخانه ها و مجموعه هاى خصوصى در ايران و خارج از ايران يافت مى شوند.