سید علی اکبر حسنی حسینی، فرزند ابراهیم در سال ۱۲۷۴ ق. در اصفهان چشم به جهان گشود. وی پس از تحصیلات اولیه در علوم و خط، به شهرهای بسیاری سفر کرد و عاقبت به تهران آمد و پس از سکونت در این شهر، مدتی در مدرسۀ سپهسالار (شهید مطهری کنونی) به تدریس پرداخت. وی از جوانی ملّقب به «سید گلستانه» شد و پس از تجربه اندوزی در خط نسخ و نستعلیق، به خط شکستۀ نستعلیق علاقه مند گشت و همچون دیگر شکسته نویسان، آثار عبدالمجید را سرمشق خود قرار داد. آثار سید گلستانه تا حدود سال ۱۳۱۴ ق. حاکی از این تأثیرپذیری است.
سید گلستانه با تأثیرپذیری از غلامرضا اصفهانی، مدتی به قلم جلی شکستۀ نستعلیق پرداخته و در مشق هایش، گاه از رقم عبدالمجید بهره می گرفت تا این که از حدود سال ۱۳۱۶ ق. به سبک ویژۀ خود دست یافت و یکی از ماندگارترین استادان این خط شد. بیشتر آثار برجای مانده از وی میان سال های ۱۳۰۸ ق. تا ۱۳۱۹ ق. کتابت شده اند و شامل مرقعاتی نفیس اند که برای بزرگان دورۀ قاجار تهیه می شده است. وی برخلاف شکسته نویسانی چون سیدعلی نیاز شیرازی، به نوشتن کتاب های پرکار، رغبت کمتری نشان داده است. چند مرقع از آثار وی به تازگی به شکل فاکسیمیله در تهران منتشر شده و در میان شکسته نویسان معاصر، طرفداران بسیاری یافته است.
سید گلستانه عاقبت در سال ۱۳۱۹ ق. چشم از جهان فروبست.