علاءالدین تبریزی در حدود سال ۹۳۰ ق. در تبریز تولد یافت. پدرش شمس الدین محمد از حافظان قرآن بوده است. ظاهراً وی شاگرد شمس الدین محمد تبریزی بوده است و نخستین اثر تاریخ دار وی به سال ۹۵۷ ق. مربوط است.
وی از سال های ۹۷۲ ق. با دربار شاه تهماسب صفوی ارتباط می یابد و آخرین اثر بازمانده اش نیز به سال ۱۰۰۸ ق. مربوط است. وی در خطهای نسخ، ثلث، محقق، ریحان و رقاع استاد بوده است و کتیبه های بسیاری را در تبریز نگاشته که بدبختانه امروز از میان رفته اند. از شاگردان معروف وی می توان به علی رضای عباسی و عبدالباقی تبریزی اشاره کرد که هر دو از سرآمدان خط ثلث بشمار می روند.
علاءالدین بیشتر عمر خویش را در تبریز سپری کرد و چندسالی نیز در قزوین رخت اقامت افکند و حدود سال ۱۰۱۰ ق. دیده از جهان فروبست.