احمد نیریزی در حدود سال ۱۰۶۰ ق. در نی ریز دیده به جهان گشود. نام پدرش محمد و ملقّب به شمس الدین بود. احمد پس از تحصیلات اولیه، در دورۀ شاه سلیمان صفوی راهی پایتخت، اصفهان، شد. گمان می رود که مشق خط را نزد محمدصادق تبریزی آغاز کرده و سپس برای تکمیل رموز هنر به محضر محمدابراهیم قمی (فرزند محمدنصیر) راه یافته است. اگر چه از نی ریزی خط های، ثلث، رقاع، نستعلیق و شکستۀ نستعلیق نیز به جای مانده اما وی نسخ را عرصۀ یکّه تازی خود ساخته و سبکب از نسخ نویسی را که پیش از وی در حال شکل گرفتن بود، سر و سامان داد و نسخِ ایرانی را به رسمیت رساند و مشهورترین استاد نسخ ایرانی گشت.
نی ریزی هم به سان خوشنویسان درباری به خلق قطعه ها و مرقعات پرداخته و هم به سان کاتبانی که از راه کتابت زندگی می گذرانند، به کتابت های سنگین و پرمشقت پرداخته است. چنانکه بیش از ۳۰ نسخه قران با رقم وی بازمانده است که یقیناً برخی از آنها نوشتۀ شاگردان و یا خوشنویسان پس از وی است که به جهت شهرت بسیار زیاد نی ریزی، به جعل رقم وی دست زده اند. نخستین اثر تاریخ دار وی به سال ۱۰۹۴ ق. باز می گردد و آخرین اثر بازمانده از وی تاریخ ۱۱۶۰ ق. دارد و در نتیجه، وی حدود هفتاد سال به کتابت و خوشنویسی اشتغال داشته است.