احمد در سال ۶۵۴ ق. در بغداد متولد شد. او در نسخه ای از نهج البلاغه به معرفى اجداد خود پرداخت: كه عبارتند ازاحمد بن يحیي بن محمد بن عمربن احمد سهروردى.
موطن اصلى آنها شهرى در نزدیکی سلطانیۀ زنجان بود. ابن حبيب (ف ۶۸۴ ق.) و صفى الدين الارموى (ف. ۶۹۳ ق.) موسیقی و خوشنویسی را به او آموزش داده اند.
برخى از زندگى نامه نگاران معتقدند كه او شاگرد ياقوت مستعصمى (ف. ۶۹۸ ق.) بوده و همچنين تعدادى اشعارعربى هم به او نسبت داده اند.
اگرچه آثار نسخ وثلث او مورد تمجيد وستايش قرار گرفته ولى همچنان در رديف برجستگان خط محقّق است.
زيباترين وگرانبهاترين اثر او قرآن است كه چند جزو آن در موزۀ ملى ايران نگهدارى مى شود. اين قرآن به خط محقق نوشته شده و يك كار هنرى بى نظير است. اين اثر در سال ۷۰۱ تا ۷۰۶ ق. نوشته شده. سى جلد ازاين اثر وقف مقبرۀ شيخ صفى الدين اردبيلى شده و جزوهایی ازاين قرآن در موزه هاى مختلف دنيا حفظ مى شود.
نخستين اثر تاريخ داراو قطعه اي ست كه در سال ۶۹۲ ق. نوشته شده و آ خرين كار او قطعه نوشته شده ديگري است كه در سال ۷۳۰ ق. نگاشته شده و در کتابخانۀ جامع سليمانيه در تركيه نگهدارى مى شود.
او در حدود سال 741 دار فانى را وداع گفت و در بغداد به خاك سپرده شد.